غریبه ای که آشناتر از همه بود

وقتی ما از فرد آزارگری آسیب میبینیم . احساس های درد ناک زیادی تجربه میکنیم از جمله «خشم».
تجربه های مداوم پشت هم از خشمگین شدن از آدم آزارگری که کاری برای التیام ما نمیکنه روی هم جمع میشه و میشه کینه.

و ما برای اینکه بتونیم از این حجم خشم انباشته شده عبور کنیم ، نیاز داریم اون آدم آزارگر خشم ما را ببینه و به رسمیت بشناسه، معتبر بشناسه، و بتونه خیلی اصیل بدون هیچ اگر و اما و ولی با عاطفه عذرخواهانه ببخشید بگه.
تا مسیر بخشش برای ما ساده تر جلو‌بره.

هر بخششی از تجربه عمیق و اصیل خشم در بدن ما و پذیرشش توسط ما و دیگری ( اون فرد آزار گر یا فردی امن و مشفق مثل یک تراپیست) عبور میکنه.

پس لطفاً خواهش میکنم برای اینکه توان بخشش کسی را ندارید خودتون را سرزنش نکنید، و این نشانه این هست که مسیر عبور را از خشم برای شما طی نشده.

ضمن اینکه بعضی آزارها اینقدر عمیق و‌ آسیب زننده اند که ما شاید هیچ وقت نتونیم کسی را ببخشیم.

پس لطفا دست از سرخودتون بردارید، وظیفه
شما بخشش نیست تا به
آرامش برسید، وظیفه شما مهربانی، همدلی و درک خودتون و کنار خودتون ایستادن هست.

نوشته اش بهم آرامش رو برگردوند.